‘De verzorgingsstaat verandert langzaam maar zeker in een participatiesamenleving. Van iedereen die dat kan wordt gevraagd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen leven en omgeving.’ Dit zei Koning Willem Alexander twee jaar geleden in zijn troonrede. Nadien is hierover in de media veel geschreven en gediscussieerd. Ook als adviseur binnen een grote zorgorganisatie voor ouderen merk ik dat <!–more–>het onderwerp voor veel discussie zorgt. Kun je familieleden vragen (of verplichten) een bijdrage te leveren aan de zorg voor zijn of haar naasten? en Hoe kun je ouderen stimuleren om de eigen zelfredzaamheid te vergroten?

In de zoektocht naar praktijkvoorbeelden in mijn eigen zorginstelling kwam ik uit bij een ‘vraag elkaar café’. In een dergelijke bijeenkomst wisselen ouderen vraag en aanbod uit om zo elkaar te ondersteunen in praktische zaken maar ook om leuke dingen te doen. Mijn bedoeling was om de gesprekken zijdelings te observeren, maar al snel bleek dat de initiatiefnemers daar anders over dachten. Ze koppelden me aan Truus! Truus was een kranige dame van achter in de 80 die graag ondersteuning wilde bij het overzetten van foto’s van camera naar computer, in ruil waarvoor ik van haar nog diezelfde avond een stevige maaltijd kreeg. Bij het overzetten van de foto’s aan haar keukentafel bleek het om dierbare vakantiefoto’s te gaan van haar inmiddels overleden man.

Door zelf de praktijk in te stappen is mijn denken over de participatiesamenleving verbreed. Natuurlijk staan familieleden dichtbij, maar ouderen hebben ook elkaar veel te bieden. En ze zijn zelfs in staat om een observerende adviseur te verleiden tot het leveren van een eigen aandeel!

Melle Scheepers is momenteel als VJP werkzaam bij Woonzorg Flevoland.